Wstaje ciągle oszołomiona wczorajszymi zdarzeniami. Może to
co napisze jest dość nieprawdopodobne i nie do uwierzenia, no ale trudno.
Więc może od początku. Nazywam się Zuzanna Choromańska i
jestem dzieckiem półkrwi, tak dobrze przeczytałeś, jestem PÓŁKRWI.
Dokładnie wczoraj, dziewiętnastego grudnia skończyłam czternaście
lat. Tak nie mylicie się, dziś jest dwudziesty grudzień. Do wczoraj przebywałam
jeszcze w swoim domu na południu Polski (gdzie dokładnie to już nie ważne, nie
będę zaśmiecać wam umysłu takimi rzeczami). Jak każdego dnia obudziłam się o
siódmej rano, żeby iść do szkoły. Wiem, że o czymś śniłam, nie pamiętam
dokładnie o czym. Widziałam jakieś drzewo, chyba sosnę zresztą nie wiem, nigdy
nie byłam zbyt dobra w rozpoznawaniu drzew, zapamiętałam jednak męski głos pełny miłości i niepokoju, delikatny a
zarazem stanowczy. Nie znałam tego głosu powtarzam tylko jedno "Już
niedługo dowiesz się kim naprawdę jesteś". Nieznany głos w głowie na dzień
dobry, cudowne rozpoczęcie dnia! Była godzina siódma trzydzieści pięć, o tej
godzinie powinien jechać autobus, ale jak zwykle był spóźniony. Wybiegłam z
domu z torbą na ramieniu i niezapiętą kurtką. Na szczęście zdążyłam. W piątek
były jedne z najgorszych lekcji. Historia ale bez mitologii! Czy wspomniałam wcześniej, że uwielbiam
mitologie? Chyba nie więc zaczynając od czwartej klasy kiedy to z mitologią
zetknęłam się po raz pierwszy po prostu ją pokochałam! Trzeba jednak dodać, że
mitologię grecką , za innymi średnio przepadałam. Ostatnia była religia, od tego roku
znienawidzona lekcja, a to przez księdza. Był to mężczyzna około pięćdziesiątki
z czarnymi włosami przez, które prześwitywała śladowa ilość siwych, oczy miał
ciemne jak noc, białek chyba nie posiadał. Od samego początku z nieznanych powodów
budził we mnie niepokój, poza tym ten facet się na mnie uwziął! Twierdził, że
wszystko co złe jest spowodowane przeze mnie. Pewnego razu oskarżył mnie, że
niby wywaliłam jego teczkę przez okno z pierwszego piętra, zdenerwowało mnie to
dość mocno, aż pomyślałam że dobrze by było gdyby coś zamknęło mu tą jadaczkę.
Kilka sekund później woda z kranu po przeciwległej stronie klasy poleciała w
jego stronę, po czym zwaliła go z krzesła i rzeczywiście się zamknął. Później
dostałam minus trzydzieści punktów za pobicie nauczyciela do, którego
oczywiście nie doszło. Kiedy wczoraj wróciłam do domu już miałam wchodzić i
krzyknąć "Cześć!" jednak coś
mnie powstrzymało i kazało cicho wejść. Wchodząc usłyszałam glos matki i babci
rozmawiających ze sobą przy najmniej tak mi się wydawało dopóki nie usłyszałam
trzeciego głosu, męskiego głosu. Był to mocny miły głos starszego mężczyzny
około pięćdziesiątki. Odważyłam się zerknąć przez szparę w drzwiach. Mama i
babcia siedziały w salonie na krzesłach przy stole wpatrzone w mężczyznę
siedzącego na wózku przy kanapie (jak on do cholery dostał się po tylu schodach
na wózku do mojego domu?!) Już miałam wchodzić do pokoju ale wtedy moja mama
się odezwała:
-Chejronie ona jeszcze nie jest gotowa! -mówiła zmartwionym
głosem.
-Najwyższa pora aby udała się do obozu, przynajmniej do
czasu opanowania walki. Wydaje mi się, że w szkole mają potwora, nie wiem
jakiego ale jeden z naszych satyrów to wyczuwa.
Satyrów?! O czym ten facet mówi? Satyr to pół człowiek pół
kozioł ale występuje jedynie w mitologii! Jednak postanowiłam odłożyć
przemyślenia na później i nadal słuchałam.
-On ma racje - powiedział babcia. -Ona ma wielką moc. Nie
dość, że jest dzieckiem wielkiej trójki to w dodatku ma kilku takich przodków
jak ona.
-Dokładnie. Muszę dodać, że prawdopodobnie jest osobą, o
której mówi przepowiednia.
-Jaka znowu przepowiednia?! O czym ty mówisz?!
-O wielkiej przepowiedni, "Heros, który od bogów najstarszych pochodzi, Osiągnie lat
osiemnaście wbrew wszelkiej woli. Świat pogrążony, ujrzy w sny wiecznym
bezkresie, Jeden wybór kres życiu herosa przyniesie. Duszę herosa ostrze
przeklęte wyżenie, Olimp w perzynie legnie lub zyska zbawienie. " Ta
przepowiednia została wypowiedziana lata temu kiedy jeszcze Olimp znajdował się
w Stanach Zjednoczonych. Jest jedynym żyjącym dzieckiem, Zeusa, Hadesa czy Posejdona.
-To nie możliwe. Musi być inne wyjście! Inne dziecko!
-Przykro mi Anno. Muszę ją zabrać do obozu jak najszybciej.
Mama tylko westchnęła.
-Przyjdź po nią wieczorem, powiemy jej to co najważniejsze,
że jej ojcem jest Posejdon, że może mieć władze nad żywiołami, które nie idą w
parze.
-Nie wiem jakim cudem ona włada i wodą i ogniem, ale na
Styks! To przecież niemożliwe!
-Dobrze wiesz Chejronie, że mamy w rodzinie Hefajstosa, a jego syn miał władze nad, zapewne to odziedziczyła.
-Ale jak? Tacy półbogowie zdarzają się bardzo rzadko, raz na
tysiąc lat.
Mężczyzna zwany Chejronem zamyślił się. Dopiero teraz
dostrzegłam jego twarz. Oczy miał bystre pełne odwagi i mądrości, brązowe włosy
były spięte w kucyk a krótka broda swobodnie opadała, jego twarz pokrywały
zmarszczki.
-Dobrze a wiec przyjdę wieczorem. Spakujcie ją.
Mama z babcią przytaknęły niezbyt ochoczo. Wtedy stało się
coś czego się nie spodziewałam. Mężczyzna podniósł się na rękach i z wózka
dosłownie wyskoczył siwy koński zad. Miałam krzyknąć jednak z moich ust
wydostał się tylko cichy jęk. Szybko i cicho zbiegłam do piwnicy ponieważ
centaur właśnie wychodził z pokoju. Wymienił jeszcze kilka zdań z mamą i babcią
po czym wyszedł. Przeczekałam kilka minut w piwnicy. Wtedy jakieś trybki
zaczęły kręcić się w mojej głowie, centaur, satyr, Chejron, Posejdon, no tak to
przecież mitologia! Poza tym zastanawiałam się jakim cudem mogę być
spokrewniona z Hefajstosem skoro nie mam ręki to maszyn i całej reszty? Weszłam na górę mówiąc zwykłe
"Cześć" i poszłam do siebie odrobić lekcje. Zastanawiałam sie nad
słowami mężczyzny i nad tym, że moim ojcem jest Posejdon a nie jak sądziłam
przez prawie czternaście lat mężczyzna, który przed tygodniem wyjechał do
Anglii do pracy. Wiem, że mnie kocha ale to okłamywanie przez tyle lat?! Do
pokoju weszła mama.
-Możemy porozmawiać? Chodź do pokoju.
I poszłam. Mówiła to co najważniejsze, że moim ojcem jest
Posejdon, że mam władze nad wodą i ogniem i o tym, iż o godzinie dwudziestej
wyjeżdżam nad morze do Obozu Herosów. Dodatkowo dowiedziałam się, że posiadam w
sobie również krew Aresa i Hefajstosa. W sumie nie zaskoczyło mnie to, zawsze lubiłam
rywalizacje i nie należałam do najmilszych, nawet języka nie potrafiłam trzymać
za zębami tylko przeklinałam jak najęta.
-Po co było tyle kłamstw?
-Dla twojego bezpieczeństwa.
-A co ze szkołą?
-Powiem, że musiałaś na jakiś czas wyjechać. Idź się pakować
jest już osiemnasta a Chejron będzie za dwie godziny.
Powlokłam się do pokoju. Skończyłam sie pakować o
dziewiętnastej trzydzieści. Równo o dwudziestej rozległ się dzwonek do drzwi.
Chejron stał w progu z łukiem i kołczanem założonymi na plecy. Wszedł do środka
w swojej pełnej formie. Ubrałam adidasy i kurtkę. Pożegnałam się z rodziną.
Kiedy mieliśmy wychodzić Chejron odezwał się:
-Zapomniałem o najważniejszym. Oto twoja broń, na wszelki
wypadek.
Po czym wyjął z kieszeni kurtki zwykły długopis wręczając mi
go. Zaniemówiłam. Po kilku sekundach głos mi wrócił.
-Mam się bronić długopisem? Czy może podpisywać nim miecze
potworów? -powiedziałam poirytowanym głosem.
-To Anasklysmos , zwany również Orkanem. Jeśli zdejmiesz
zatyczkę pojawi się idealnie wyważony miecz z niebiańskiego spiżu. Zawsze wróci
do twojej kieszeni więc nigdy go nie zgubisz. A teraz w drogę.
Wyszliśmy na chłodne listopadowe powietrze. Zmierzaliśmy w
kierunku rzeki.
-Popłyniemy? -zapytałam.
-Nie, tym razem polecimy. -odpowiedział centaur.
Doszliśmy do tylnej bramy podwórka gdzie stał, co było
dziwne złoty rydwan zaprzężony, co było jeszcze dziwniejsze w pegaza.
Zamurowało mnie. Jednak pegaz odwrócił głowę w naszą stronę o mało nie zemdlałam.
Do rydwanu zaprzężony był mój najukochańszy koń ze stajni, w której jeździłam.
-Anubis? -wymamrotałam, pełnym niedowierzania głosem. Koń
jedynie zarżał przyjaźnie.
-Szybko rozpoznałaś swojego ulubieńca. -uśmiechnął się
Chejron.
-Ale jak? -zapytałam. -Przecież on jest kucem, i nie ma
skrzydeł!
-To był efekt Mgły. Tak naprawdę jest pegazem z naszego
obozu.
-Stajnia nie zauważy jego zniknięcia?
-Nie, Mgła zadziała skutecznie.
-Jaka znowu Mgła? Taka jak jest opisana w Percy'm Jacksonie?
-Tak dokładnie taka Mgła. Widzę, że dużo czytasz. Jednak to
co przeczytałaś w tych książkach to nie do końca prawda. Percy istniał dwieście
lat temu zaraz przed tym jak bogowie przenieśli się tu do Polski. Tak był synem
Posejdona ale zginął kiedy miał trzynaście lat na Morzu Potworów. Nie wypełnił
wielkiej przepowiedni. Ten Rick Riordan przeniósł akcje do XXI wieku i w
dodatku do Stanów. Zmienił historie Percy'ego zmieniając jego los i robiąc z
niego bohatera. -wypowiedział to pełnym bólu głosem. -Jednak nie traćmy czasu,
wsiadaj.
I wsiadłam. Rydwan miał podgrzewane siedzenia, co było
dziwne jednak wyjaśniło się to po kilku minutach lotu. Rydwan udoskonaliły
dzieci Hefajstosa kilkoma gadżetami.
Lecieliśmy spokojnie przez około godzinę kiedy nasz rydwan z
niewyjaśnionych przyczyn zaczął opadać. Chejron zerwał się zdejmując łuk i
nakładając strzałę na cięciwę, ja natomiast wyjęłam długopis, och przepraszam
Orkan otrzymany od centaura. Kiedy zdjęłam zatyczkę w mojej dłoni rzeczywiście
pojawił się idealnie wyważony miecz.
Kiedy rydwan opadł na ziemię zeszliśmy z niego. Tuż za drzewem po mojej prawej
stronie coś się poruszyło. Zza drzewa
wyszła osoba, której spodziewałam się najmniej. To był ksiądz, ale nie do
końca. Wyglądał tak samo z dwoma wyjątkami , miał zwykły garnitur, a zamiast
ludzkiego tyłu miał ogon, chyba skorpioni zakończony kolcem o długości około
trzydziestu centymetrów.
-Mantikora. - wymamrotał Chejron.
-Och cudownie. - wymruczałam pod nosem i przewróciłam oczami.
W tej samej chwili
pocisk z ogona mantikory przeleciał tuż obok mojego ucha. Na szczęście zdążyłam
się uchylić. Kiedy Chejron miotał strzałami w mojego byłego nauczyciela ja
ruszyłam do ataku. Co mnie do cholery podkusiło?! Nie mam pojęcia. Może ADHD? W
każdym razie potworny ksiądz zorientował się w ostatniej chwili, że biegnę na
niego z mieczem wymierzonym prosto w jego ogon.
-Nie tak łatwo młoda herosssko.
I w tej właśnie chwili oberwało mi się kolcem w prawy bok.
Krzyknęłam z bólu, Jednak nie przerwałam natarcia. Straszliwy ból roztaczał się
po całym ciele wysyłając, hmm... truciznę? Władowałam całą złość i ból w te dwa
ciosy, pierwsze mantikora oberwała w ogon, sekundę później w serce.
-To nie koniec. Znissszczę cię! -to były jej ostatnie słowa
po czym rozsypała się w proch.
Kolejna fala bólu przeszyła moją klatkę piersiową. Chejron
złapał mnie w pół kiedy upadałam. Ćmiło mi się przed oczami.
-Masz napij się na razie nektaru i zjedz trochę ambrozji. Za
piętnaście minut będziemy w Obozie, tam zajmą się tobą dzieci z domku Apolla. -podał mi kawałek batonika i napój w butelce.
Ambrozja smakowała
jak piernik a nektar jak gorąca czekolada. Poczułam się odrobinę lepiej. Wziął
mnie na ręce, posadził w rydwanie,
sprawdził kilka rzeczy i odlecieliśmy. Kilka minut później poczułam zapach
morza.
-Czuje morze.
-To dobrze. -uśmiechnął się. -Za pięć minut będziemy na
miejscu.
Poczułam, że lądujemy. Wychyliłam się lekko i zobaczyłam
dużą sosnę, taką samą jak w moim śnie, kilka metrów od niej stał łuk z napisem,
greckim napisem "Obóz Herosów".
Nie wiedziałam, że rozumie grekę. W końcu zemdlałam.
Obudziłam się w
wielkim salonie ozdobionym najróżniejszymi greckimi rzeczami. O tym jednak
kiedy indziej. Z drzwi wyszedł chłopak w wieku około piętnastu lat. Na oko miał
ponad metr siedemdziesiąt wzrostu, rozczochrane blond włosy i niebieskie oczy.
-Cześć jestem Maks. Syn Apolla i właśnie uratowałem ci
życie. -uśmiechnął się łobuzersko.
-Dzięki. - zdołałam z siebie wydusić i ledwo się uśmiechnąć, po czy znowu
zasnęłam.
,,-Cześć jestem Maks. Syn Apolla i właśnie uratowałem ci życie.''
OdpowiedzUsuńRozbrajające bardzo. Pierwsze skojarzenie - Jace [i to jest komplement].
Ogólnie ładnie napisane, nie przedobrzone z sześcioma zdaniami wielo złożonymi pod rząd, bez opisów na dwie strony A4.
Lubię :)
Czekam na dalsze rozdziały.
-A.